Korkak kelimelerin dehlizlere kaçışıydı
ödü kopuyor.....
yetmiyor aklı yeniden görebilmeye
İstanbul büyüteçle bakıyor dünyaya ....
İstanbul en saçma düşüydü dünyanın gördüğü
Koynundaki kuşlar ölüydü
Boğazı korkudan yırtılan bir şehirdi
İstanbul dünyanın tam ortası kalbiydi
Çırpınan sularının üstünde bir geminin adıydı
İsminde bir unutuş ,hafızada bir kayıptı
Yoktu İstanbul hiçin varolan haliydi
Bir kıyımda kendi kendini kemiren bir kemirgendi
Kemikten iki köprüydü göğsünden geçilen...
Ve bin yıllık şarkıydı martılarının çığlığında
Bir kuyunun dibiydi gözleri
Kör edilmiş bir mahkumun adıyla anılan ....
İstanbul düşe uyanıyordu
gün ışığından iplerine tutunarak
Gökyüzüne bir gökkuşağı dokuyarak .......
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder